امشب مثل شب های دیگر ِ کربلا نیست و مشک های حضرت ِ سقا بیابان اند!
بزرگی میگفت؛ از سه روز مانده به تجلّی ِ خدا؛ آب را بستند و هول خیام را گرفت!
هول غیر از ترس است و خوف!
هول آدم را یکهو از پا می اندازد و هول کردن مراتبی دارد!
تا فردا اما؛
خدا بزرگ است ...
این روزها که حـ سـ یـ ن با هر بهانه ای می بارد و جز جناب ِ حضرتش سرّ ِ آیه های استرجاع را نمی داند، جمال ِ حسنی ِ عبدلله، بهانه ی اشک های حضرت ِ ولیّ الله است و عبدالله همان میراث دار ِ خاطرات ِ مادری است !
بغض های گاه و بی گاه ِ ابن الحسن، یادآور ِ سکوت های مجتبی است در روزهای کبود ِ فاطمی !
عبدالله اما هر روز تمرین ِ سپر بودن می کند برای مدافع ِ ولیّ الله شدن که این وصیّت ِ روز و شب حضرت ِ باباست ...
آری؛ روضه ی غربت مجتبی خواندنی نیست!
مُردنی است!
و لشکر ِ حضرت ِ حـ سـ یـ ن پر است از شهدایی که به حکم موتوا قبل ان تموتوا کشته ی محبت ارباب اند و عمو هست و امن هست و علی هست و ارباب هست و آب هست و عـ طـ شـ نیست ...
تا فردا اما؛
خدا بزرگ است ...
فرموده بود از نشانه های ولایت، انگشتری ِ عقیق است در دست راست!
نگین ِ خاتم ِ سلیمان ِ کربلا اما؛ حکما حکمتی دارد که حضرت ِ جنابش ولیّ الله ِ مطلق است و معنای ولایت ...
این شب ها تاریکی های کربلا پر است از شمیم ِ امن ِ حضور ِ حضرت ِ علمدار و خیام ِ هاشمیّون لبریز اند از آوای محبت ِ کسا
امشبی را عون و محمد مستمع ِ صحبت های حضرت ِ مادراند و صوت ِ زینب حیدری است ...
شیرپسرهای دخت ِ علی، پر اند از حسّ ِ غرور ِ سربازی حضرت ِ ارباب و انتظار احلی من العسل می کشند ...
این وسط اما دل توی دل خیلی ها نیست!
خیلی ها که چشم انتظار ِ تک ِ لحظه های انتظاراند برای حلّت بفناء الحسین شدن ِ روحشان و خیلی ها هم مشغول محاسبه ی زن مال و اولادند و آن ها هم چشم انتظاراند!
چشم انتظار ِ یک خاموشی و یک تاریکی تا چشمان ِ کور ِ ظاهر بینشان را حسب ِ سنّت ِ لایتغیّر ِ لهم اعینٌ لا یبصرون بها، بر ندای هل من ناصر حضرت امام ببندند و در بیابان ِ بی امامی، گور به گور ِ بدبختی شوند ...
آری آنان را که قلب دارند و لایفقهون بها؛ چه به فهم ِ معنای کلّ شی احصیناه فی امام مبین؛ که اینان سرّ طلب ِ نصرت ِ امام را که هدایت است و نصرت دادن به ماموم؛ به نصرت خود بر ولی الله مطلق حضرت ِ صمد تعبیر کرده اند و بدا به حال ِ مرگ جاهلانشان؛ که ماعرفوا امام زمانهم ...
امشب اما هنوز هم کربلا پر است از هاشمی ها و غیرهاشمی هایی که ناصر اند!
اینجا عباس سید ِ ناصرین است و عمو هست و علی هست و حبیب هست و آب هست و عـ طـ شـ نیست ...
تا فردا اما؛
خدا بزرگ است ...
فرموده بود از نشانه های مومن، محبت ِ کودکان است که هم رقیق القلب اند و هم بی کبر اند و هم بی کینه
اصلا بچه ها همیشه دوست داشتنی اند ...
دختربچه ها اما،
دوست داشتنی تر اند!
سه ساله هم که باشند و تازه زبان باز کنند؛ مدام توی این خیمه و آن خیمه گشت می زنند و زبان می ریزند و دل می برند و یک بغل وان یکاد جمع می کنند!
خلاصه کلّی هاشمی ِ غیرت اللّهی باید ساعت ها توی صف ِ انتظار بایستاند تا شاید چند لحظه ای هم که شده، توفیق ِ به آغوش کشیدن ِ دردانه ی ارباب و نوازش آبشار ِ گیسوان ِ حضرتش، رزق ِ من حیث لایحتسبشان شود!
این وسط اما سهمیه ی آغوش ِ بعضی ها محفوظ است تا خارج از نوبت های طولانی، خریدار ِ نازهای حضرت ِ بانو شوند!
برادرهای بزرگ خصوصا برادرهایی از جنس ِ علی، مشتری همیشگی زبان ریختن های بانوی سه ساله اند و دلشان با هر داداش علی گفتن ِ حضرت ِ بانو قنچ می رود و مست ِ تماشای سیمای فاطمی اش می شوند
جناب ِ عمو هم که تا بوده جذاب ترین و مردترین و عبّاس ترین ِ همبازی های رقیه بوده که هیبت ِ مردانه اش را هیچ چیز به اندازه ی در آغوش گرفتن ِ حضرت سه ساله تلطیف نمی کند و با هر عمو گفتن ِ حضرت رقیه در حضور جناب ِ امام و حضرت ِ خواهر، سیمای حیدری اش گل می اندازد و سر ِ ادب ِ ابالفضلی اش را تا تماشای ارض ِ کربلا نزول اجلال می دهد ...
این وسط اما رقیه خوب فهمیده از وقتی به کربلا رسیده اند؛ جنس ِ بغل کردن های بابا حسابی فرق کرده است!
این روزها حضرت ِ سه ساله باران ِ چشم های بابا را زیاد می بیند و هرچقدر هم که زبان می ریزد برای خنداندن ِ بابا ،
امام بیش تر می بارد!
رقیه اما شکایت ِ اشک های بابا را فقط به علی می گوید و علی هم فقط گوش می کند و گاه گاهی لبخندی تحویل حضرت ِ سه ساله ای می دهد که خیلی دوست دارد نقش ِ مادر ِ شش ماهه ها را بازی کند ...
خلاصه سه ساله، سه ســــــــــــال است از گل کمتر نشنیده و اگرچه شب های کربلا زیادی شب اند و تاریک؛ اما رقیه دلش مثل ِ همیشه روشن است
آخر اینجا پاسبان ِ خیام عباس است و عمو هست و امن هست و بابا هست و داداش علی هست و آب هست و عـ طـ شـ نیست ...
تا فردا اما؛
خدا بزرگ است ...
این روزها که می روند، دلتنگی است که روی دلتنگی های پاییزی تلنبار می شود و بغض های ناشکسته در فراق ِ حضرت یار، ترک ِ تلخ ِ جدایی می خورند و باران رحمت است که می بارد و می بارد و می بارد ...
و تو مپندار که باران ِ رحمت، ماحصل ِ نزول آبی است در چرخش ِ صدباره ی میعانات و تبخیرات ِ سیر ِ طبیعت؛ که باران، شان ِ نزول دمیدن ِ حضرت خداست در کالبد بی جان ِ انسان هایی از جنس نسیان!
باران، روح دمیده ی جناب ِ خداست و اگر هم اوست که حیّ ِ مطلق است؛ وجعلنا من الماء کلّ شیء حیّا
اینجا اما، سنت ِ لایتغیّر حضرت کریم، غافلگیری بنده های نابنده است تا از پس کویر ِ یاس های خطاساخته شان و به حکم الهی هو الذّی ینزّل الغیث من بعد ما قنطوا؛ باران ِ رحمت ِ حسینی اش را به پهنای تاریخ ِ بشر بپاشد...
و در میانه ی همین رقابت ِ تنگاتنگ ِ دلتنگی است که بانگ ِ الرّحیل کاروان ِ غدیری ِ کربلا از وادی حجاز بلند است و ما جاماندگان ِ همیشگی تاریخ، دوباره جامانده ترین ِ خاسرانیم!
و دلتنگی، حسرت ِ تنفس ِ بازدم ِ ولیّ الله است در معرکه ی زیارت ِ معرفت!
و اینجا هنوز ناله ی دلتنگی مدینه بلند است و بقیع در عزای کوچ ِ حسین خاکیست!
رکن و مقام، مشتاق ِ غبار ِ پای ِ حضرت امام اند و صفا در سعی ِ تبرّک به قدوم امام است!
پرده ی کعبه اما دست به دامن کعبه ی وجود است به ناله های مهلا مهلا که الامام کالکعبه ...
و در این میانه ی السّابقون السّابقون ِ دلتنگی، جبل الرّحمة از همه مقرّب تر است ...
حسین فدیه ی حضرت خداست برای تمامی نقص های خودساخته ی عالم و جبل الرّحمة، همان طور ِ موعود موسی است!
آنجا که کلیم اللّهی از پس ِ چلّه نشینی های میقات ِ حضرت ِ رب، تاب ِ تجلّی نورالله نداشت و به صیحه ی لبریزی ِ کاسه ی وجود، مدهوش عظمت ِ جناب ِ خدا شد!
آری خلوت ِ موسی و وادی طور، تمرین ِ استقامت ِ زمین بود برای تحمل ِ نغمه ی ولیّ اللهی ِ حضرت ارباب و جناب معبود!
آهسته عبور کنید؛ فخلع نعلیک همینجاست!
آنجا که حسین کلیمُ الله می شود؛ جبل الرّحمة طور است و وادی حجاز، ارض ِ مقدّس طوی؛ که شرف المکان بالمکین
عرفه اگر تجلی معرفت حسین است در حجاز؛ ناحیه سند معرفت ِ عملی امام است در کربلا
از عرفه تا ناحیه یک کـــربلا راه است!
در عرفه باید ناحیه را شناخت که اینجا بسم ِ الله ِ ورودی کربلاست ...
گفت حج اگر تمرین ِ کربلاست،
زمزم ِ سعی و صفای ِ هاجرش کجاست؟
گفت آنوقت که بنت الحیدر در سعی ِ تلّ و خیام، هاجر بود؛
اسماعیل ِ علی،
وسط ِ گودال ِ زمزم بود!
گفت زمزم چیست؟
گفت جوشش خون ِ ثارالله است زیر پای حضرت مادر
گفت صفا کجاست؟
گفت صفای تماشای ما رات الّا الجمیل ِ دخت ِ علی، به هنگامه ی زیارت ِ جمال ِ شیب الخضیب ...
قرار بود کلّ یوم عاشورا باشد و کلّ ارض کربلا
آخر ِ ماه مبارک برای من، یعنی نهایت ِ عــــــطـــــشــــــ
اینجا وسط ِ عاشورا است...
تذکّر نوشت!
آهای همه!
مسیر ِ عید ِ فطر باز ِ باز است
با ترافیکی روان و حلال!
اینجا اما،
به گردنه ی دق مرگ شدن نزدیک می شوید!
آهسته و با احتیاط عبور کنید!
خطر ِ شنیدن ِ روضه ی باز ...
گفت دم ِ عیدی زده ای وسط ِ دشت ِ کربلا ؟
گفت مگر عاشورا عید نداشت؟
گفت کربلا و عید؟
گفت مگر نشنیده ای قصه ی فطر ِ کربلا را؟
همین که هلال ابروی قمر روی نی رویت شد؛
روضه ی روزه ی خیام افطار شد!
من اما عاشق این پست های تکراری ام!
بچه تر که بودم و داستان هاجر و سعی و صفایش را برای سیراب کردن طفلش شنیدم، هی برایم سوال می شد که آخر بانو، شما که یک بار به فرض اشتباه رفتید و سراب دیدید؛ تقلّای چندباره تان دیگر چه صیغه ایست؟
حالا میفهمم همیشه غرض از تقلی، عـــــطــــشــــ نیست!
اصلا گاهی باید سعی کنی برای سعی،
صفا کنی برای صفا ...
چه میگفتم؟ (با لهجه ی من ِ او امیرخوانی)
حرف سعی بود یا صفا؟
آهان، طفلی عـــــطــــشــــ داشت ...
همین قدر بگویمت که السّلامُ علی الطّفل الرّضیع ...
کعبه دل که امام مبین باشد؛
گمانم سعی و صفای این دل خراب؛
از مشهد است تا کربلا
و از کربلا است تا مشهد!
و خدا نکند دل بیچاره ای میان حرمین ِ عشق
بمرید از تشنگی عصیان
که سعی و صفای اینچنینی را
زمزم ِ عشقی باید از جنس ماء ِ معین ِ اربابی مهدی نام ...
اَ اَدخلُ یا عشق؟
وقتی مدینهُ العلم محمد باشد و علی باب الرّسول
وقتی بانو بضعهُ الرّسول می شود و امّ ابیها
وقتی حسین، منّی می شود و محمد من الحسین!
و وقتی مجتبی میان این سیاهه هم، غریب است!
باید دوزّاری دلت بیافتد که کلّنا نور واحدا، قانون مکرر اهل کسا است!
پس عجیب نیست اگر ویزای کربلایت از دستان ِ مبارک امام الرّئوف باشد
کربلا باب الجواد نداشت اما،
باب الجواد ِ رضا،شاه در ِ باب های کربلا است!
آخر ِ سعی است یا اول ِ صفا؛
الله اعلم ...
گفت اجرت ِ کارگر را قبل از خشکیدن ِ عرقش بدهید!
(بگذریم که بعضی کارها خودشان مزداند!)
فقط خواستم بگویمت نواده ی حضرت ِ کریم، گل پسر ِ مادر، منقم ِ ارباب،
بابا جـــــــــــان،
عرق ِ عطش نخشکیده، باب الجوادیمان کردی ...
دست مریزاد به کرمت؛
فقط بی زحمت، حالا که دستت توی آب و گل است، یک فروند دعای مشتی، از آن خلیفة اللّهی ها که کن فیکون می کنند؛ چاشنی زیارت لایحتسبمان کن که انت کما احب، فجعلنی کما تحب ...
کربلایت که رضوی باشد؛ لاجرم مهر تکمیل زیارت حرمین؛ اذن دخولِ باب الجواد است...
